نویسنده: معصومه محمدی، کارشناس نیروی کار زنان
جوانان بهعنوان جمعیت مهم و مؤثر در فرایند توسعه کشورها، نقش بهسزایی در پیشبرد اهداف هر کشوری دارند. این جایگاه در هیچ کشوری بر هیچ دولتمردی پوشیده نیست.
البته نقش جوانان یک چاقوی دولبه است؛ چه اگر در بازارکار فعال باشند، آنگاه گام برداشتن در مسیر توسعه نه تنها ممکن، که با سرعت زیادی نیز به پیش خواهد رفت، اما چنانچه نتوان به نحو مطلوب و شایستهای از آن بهره جست و برای ایشان برنامهریزی کرد، آنگاه نه تنها مسیر پیشرفت دچار اختلال میشود که حتی گاهی به قیمت متوقف شدن هم تمام خواهد شد.
زنان جوان نیز بهعنوان بخشی از این جمعیت از این قاعده مستثنی نیستند. در کشور ما از یک سو با توجه به اشتیاق زنان به کسب آموزشهای عالی و افزایش تحصیلات دانشگاهی، زنان جوان بیشتری به سوی بازار کار روی میآورند و از سوی دیگر با توجه به شرایط اقتصادی کشور و موانعی که بر سر راه ورود این قشر به بازار کار وجود دارد، مسئله قابل تأملتر میشود که باید از ابعاد گوناگون مورد بررسی قرار گیرد. لذا در این بحث به بررسی آماری مسئله مذکور میپردازیم.به لحاظ جمعیتی، گروه سنی جوانان به دو گونه تعریف میشود:
در این بخش به ارزیابی نرخ بیکاری جوانان بر اساس تعاریف سازمانهای بینالمللی میپردازیم.
براساس نتایج طرح آمارگیری نیروی کار در سال ۱۳۸۴ لغایت ۱۳۹۴، نرخ بیکاری جوانان ۲۴-۱۵ ساله کشور هرچند با افت و خیزهایی همراه بوده، اما بطور کلی روند صعودی داشته و بیش از ۱۰ درصد افزایش یافته است و از ۳۲.۶ درصد در سال ۱۳۸۴ به ۴۲.۸ درصد در سال ۱۳۹۴ رسیده است، که این مسئله به لحاظ اقتصادی، سیاسی و اجتماعی معرف خوبی نیست و یک امتیاز منفی برای هر کشوری است.
ارزیابی نرخ مذکور به تفکیک مناطق شهری و روستایی بیانگر اینست که این مسئله در مناطق شهری حادتر است و از سال ۸۹ به بعد بیش از ۵۰ درصد (نیمی از) زنان فعال کشور بیکار هستند. در دوره مورد بررسی بیشترین و کمترین نرخ بیکاری زنان جوان به ترتیب با ۸/۴۳ درصد و ۲/۳۰ درصد مربوط به سالهای ۱۳۹۳ و ۱۳۸۶ است.